Ziemiaństwo z okolic Częstochowy 1793 – 1945

Dzień dobry
Wrzucam zdjęcia grobu Dobrowolskich w Rędzinach. 
I.Podlejska

Dobra ziemskie Witkowice. 
Dobra ziemskie Witkowice części A i B do których należy folwark Tomaszów.Na skutek Najwyższego Ukazu z 19.02/2.03.1864 r. na rzecz włościan z tych dóbr przeszło 222 mórg i 27 prętów.
Od dóbr Witkowice oddzielono folwark Tomaszów vel Niwki o powierzchni 414 mórg i 25 prętów tj. 212 dziesięcin i 488 sążni z czego 10 mórg i 130 prętów tj. 5 dziesięcin i 830 sążni przeszło pod drogę żelazną warszawsko - wiedeńską. Po oddzieleniu tego folwarku na skutek pomiarów z 1879 r. dobra Witkowice posiadały powierzchnię 373 mórg i 27 prętów tj. 191 dziesięcin i 469 sążni.
Dobra ziemskie Witkowice część A nabył Felicjan Gogolewski od różnych dawniejszych właścicieli: od urodzonego Michała Tomickiego 18.01.1789 r. pierwsza część; od urodzonego Walentego Piotrowskiego 17.01.1791 r. druga część za 9000 zł; od urodzonego Antoniego Karlińskiego 7.04.1791 r. trzecia część za 9000 zł; od urodzonej Zofii ze Strzeleckich podówczas zamężnej Kredowskiej 3.01.1792 r. za 1000 zł. Dobra ziemskie Witkowice część B nabył Felicjan Gogolewski od urodzonego Urbana Jackowskiego 9.03.1801 r. za 3500 zł. (Urban Jackowski wraz z bratem Maciejem objęli Witkowice część B w 1766 r. po swym zmarłym ojcu. Po śmierci Macieja Jackowskiego pozostał syn Kacper, którego prawnym opiekunem został Urban Jackowski, który również w imieniu Kacpra sprzedał Felicjanowi Gogolewskiemu należącą do niego część dóbr Witkowice .
W ten sposób jedynym właścicielem dóbr Witkowice część A i B stał się Felicjan Gogolewski.
Felicjan Gogolewski 27.04.1811 r. sprzedał dobra Witkowice Wiktorowi Gogolewskiemu.
Wiktor Gogolewski 17.07.1817 r. sprzedał dobra Witkowice Tomaszowi Topolskiemu za 120.700 zł.
Dobra ziemskie Witkowice nabyło od Tomasza Topolskiego małżeństwo Leopold i Felicjanna z Ossowskich Wyrzykowscy dotychczasowi dzierżawcy dóbr Witkowice 19.07.1832 r. za 40.000 zł tj. 6000 rubli.
W dniu 12/24.02.1849 r. zapisano, że po Leopoldzie Wyrzykowskim toczy się postępowanie spadkowe.
Na podstawie protokołu regulacji spadku z 12/24.07.1852 r. część po zmarłym Leopoldzie Wyrzykowskim przeszła na jego sześcioro dzieci: 1. Adam Józef, 2. Józefa Ewa, 3. Władysław Jan Kanty Michał, 4. Aleksander Konstanty Mikołaj, 5. Ludwik Józef, 6. Stanisława.
Felicjanna z Ossowskich Wyrzykowska 14/26.03.1854 r. sprzedała Sylwestrowi Dembińskiemu należącą do siebie połowę dóbr Witkowice za 57.500 zł tj. 8625 rubli.
Adam Józef Wyrzykowski sprzedał należącą do siebie część dóbr Witkowice 11/23.04.1855 r. Sylwestrowi Dembińskiemu.
Józefa Ewa Wyrzykowska sprzedała należącą do siebie część dóbr Witkowice 10/22.04.1858 r. Sylwestrowi Dembińskiemu.
Władysław Jan Kanty Michał Wyrzykowski sprzedał należącą do siebie część dóbr Witkowice 22.09/4.10.1859 r. Sylwestrowi Dembińskiemu.
Aleksander Konstanty Mikołaj Wyrzykowski sprzedał należącą do siebie część dóbr Witkowice 6/18.01.1862 r. Sylwestrowi Dembińskiemu.
Ludwik Mikołaj Wyrzykowski sprzedał należącą do siebie część dóbr Witkowice 11/23.12.1862 r. Sylwestrowi Dembińskiemu.
Stanisława Wyrzykowska zamężna Bazulin sprzedała należącą do siebie część dóbr Witkowice 4/16.10.1868 r. Sylwestrowi Dembińskiemu.
W ten sposób jedynym właścicielem całości dóbr Witkowice stał się Sylwester Dembiński.
Na mocy aktu z dnia 28.03/9.04.1869 r. na skutek śmierci Sylwestra Dembińskiego własność tych dóbr przeszła na jego synów: 1.Lucjan Ludwik Dembiński, 2.Edward Teodor Eustachy Dembiński.
Na mocy protokołu regulacji spadku z dnia 28.07/9.08.1873 r. na skutek bezpotomnej śmierci Edwarda Eustachego Teodora należąca do niego część dóbr Witkowice przeszła do jego brata Lucjana Ludwika Dembińskiego.
Jan Klaudiusz Broske nabył dobra Witkowice od Lucjana Ludwika Dembińskiego 26.01/7.02.1872 r. za 14.135 rubli.
Ludwik Müller syn Gotfryda nabył dobra Witkowice na licytacji publicznej na żądanie Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego 29.02/12.03.1888 r. za 12.425 rubli.
Jan Mieczysław Reszke nabył dobra Witkowice od Ludwika Müllera 14/26.06.1897 r. za 28.110 rubli.
Helena Kamilla z Reszków Grabowska żona Włodzimierza Jana Grabowskiego odziedziczyła dobra Witkowice w spadku po Janie Mieczysławie Reszke zm. 3.04.1925 r. w Nicei we Francji na mocy jego testamentu z dnia 30.06.1922 r. co zapisano na podstawie protokołu regulacji spadku z 29.12.1926 r.
Irena Grabowska córka Włodzimierza i Włodzimierz Grabowski syn Włodzimierza w równych częściach, niepodzielnie, odziedziczyli dobra Witkowice w spadku po śmierci swej matki Helenie Grabowskiej na mocy jej własnoręcznego testamentu z dnia 26.07.1939 r. co zapisano na mocy tego testamentu zgodnie z protokołem regulacji spadku z dnia 24.11.1943 r.
W dniu 29.01.1945 r. majątek Witkowice został przejęty przez Skarb Państwa na mocy dekretu o reformie rolnej z 6.09.1944 r. Ziemię z tego majątku nabyli: 1.Eugeniusz Malicki 1.0151 ha, 2.Józef Rak 1.0151 ha, 3.Edward Kiełbik 1.2500 ha, 4.Spadkobiercy Jana Gołdy 1.0151 ha, 5.Władysław Matuszczak 1.0151 ha, 6.Józef Kowalik 1.0151 ha, 7.Stefan Nalewajka 1.0151 ha, 8.Józefa Kowalczyk 1.2181 ha, 9.Franciszek Gajewski 1.0151 ha, 10.Roman Szulikowski 1.0151 ha, 11.Władysław Kiełbik 1.0151 ha, 12.Adam Pianka 1.8750 ha, 13.Wojciech Rajca 1.0151 ha, 14.Franciszek Dziubek 2.0302 ha, 15.Walenty Owczarek 1.0151 ha, 16.Stefan Frymus 1.0151 ha, 17.Stanisław Makulski 1.2500 ha, 18.Adam Klekot 2.0302 ha, 19.Wincenty Bubel 2.0302 ha, 20.Stanisław Jagusiak syn Wawrzyńca 2.0302 ha, 21.Władysław Gajewski 2.5377 ha, 22.Józef Kubik syn Andrzeja 1.5226 ha, 23.Stanisław Kubik 2.5377 ha, 24.Józef Kowalik 1.0151 ha, 25.Piotr Nicia 3.0453 ha, 26.Wiktor Kowalik 2.0302 ha, 27.Michał Nalewajka 1.0151 ha, 28.Stanisław Barda 1.0151 ha, 29.Mikołaj Langier 1.5226 ha, 30.Wacław Kotas 2.8423 ha, 31.Eleonora Kowalik 2.0302 ha, 32.Andrzej Turek 1.2500 ha, 33.Marcin Frymus 2.5377 ha, 34.Wacław Sochacki 2.5377 ha, 35.Jan Rogoziński 2.0302 ha, 36.Franciszek Nalewajka 1.0151 ha, 37.Antonina Chmielarz 2.0302 ha, 38.Zofia Matuszczak 1.0151 ha, 39.Marianna Janicka 2.0302 ha, 40.Marianna Kowalik 1.0151 ha, 41.Józefa Frymus 1.0151 ha, 42.Roman Frączek 2.0302 ha, 43.Zygmunt Frączek 2.0302 ha, 44.Bolesław Łągiewka 2.5377 ha, 45.Walenty Owczarek 1.2500 ha, 46.Józefa Gieroń 1.0151 ha, 47.Feliks Dziubek 2.0302 ha, 48.Wojciech Rajca 1.0151 ha, 49.Jan Tkaczyk 1.0151 ha, 50.Stefan Woźniak 2.0302 ha, 51.Jan Kuban 1.2500 ha, 52.Roman Tarnowski 2.5377 ha, 53.Józef Nowak 1.0151 ha, 54.Bolesław Tomecki 3.5528 ha, 55.Stanisław Borek 4.0604 ha, 56.Franciszek Rutkowski 4.0604 ha, 57.Feliks Kotas 4.5679 ha, 58.Wawrzyniec Ściebiura 4.0604 ha, 59.Marcin Wychowski 4.5679 ha, 60.Jan Pisarski 3.5528 ha, 61.Władysław Okończyk 4.0604 ha, 62.Stanisław Olczyk 5.0755 ha, 63.Antoni Szewczyk 3.5528 ha, 64.Stanisław Żurek 3.0453 ha, 65.Edward Tomecki 4.0604 ha, 66.Wawrzyniec Sokołowski 2.5377 ha, 67.Wiktoria Lisiewicz 2.5377 ha, 68.Bolesław Hoffman 1.0151 ha, 69.Prakseda Kizim 1.5225 ha, 70.Henryk Wolski 4.0604 ha, 71.Józef Borowik 2.4363 ha, 72.Kazimierz Kupczyński 1.6242 ha, 73.Stefania Wawrzkiewicz 1.6242 ha, 74.Genowefa Wolska 3.2484 ha. Łącznie powierzchnia majątku Witkowice w chwili przejęcia przez Skarb Państwa wynosiła 209.9000 ha, z czego rozparcelowano 152.0656 ha, ośrodek majątku i drogi 5.3584 ha (pozostało przy Skarbie Państwa), lasy 52.4760 ha (przejęte przez Lasy Państwowe).
W Witkowicach nic się nie zachowało do naszych czasów z zabudowań dworskich. Poza tym nie bardzo nawet wiadomo jakie były ich losy, bo być może kolejni właściciele burzyli poprzednie zabudowania i stawiali nowe. Jeszcze jakieś zabudowania istniały po 2 wojnie światowej, ale nie wiem czy był tam jeszcze dwór czy tylko dom mieszkalny przy zabudowaniach folwarcznych. Na pewno zmarła tam właścicielka dóbr Witkowice Janina z Reszków Grabowska 22.09.1941 r. Nie wspomina się jednakże w tym kontekście o dworze tylko o budynku mieszkalnym. W 1945 r. Witkowice zostały przejęte przez Skarb Państwa w ramach dekretu o reformie rolnej. Zabudowania folwarczne mieściły się przy skrzyżowaniu ulic Częstochowskiej, Głównej i Leśnej. W tym miejscu jest dziś firma Wimar. Ewentualny dwór być może przestał istnieć w Witkowicach jeszcze przed 1945 r.
Z ksiąg metrykalnych parafii Borowno:
3.03.1699 ślub pomiędzy urodzonym Stanisławem Łasinowskim? z Bartkowic z urodzoną Heleną Strzelecką z Witkowic. Świadkowie: Jaśnie Wielmożny Jan Krzywański z Nieznanic, Stanisław Skrzeszowski, Walenty Skrzeszowski z Bartkowic.
7.10.1704 zmarła JW Konstancja Łodzińska z domu Karlińska. 
29.05.1705 zmarła urodzona Dorota Stawska.
21.10.1725 zmarł Jaśnie Wielmożny Strzelecki (nie podano jego imienia) w dobrach Witkowice lat 78. Pochowany w kościele w Borownie pod głównym wejściem.
Witkowice 1.11.1736 ochrzczono imieniem J... (strona urwana) syna/córkę szlachetnych Józefa i Zofii Karlińskich z Witkowic. Rodzice chrzestni: szlachetni Tomasz Wierzbowski? z Borowna i szlachetna Marianna Tuleńska z Chorzenic.
Witkowice 26.08.1738 ochrzczono imieniem August syna JW Pawła i Marianny Strzeleckich. Rodzice chrzestni: JW Antoni Wolski i JW Salomea Jackowska z Witkowic.
Witkowice 22.02.1739 chrzest imieniem Kunegunda córki JW Józefa i Zofii Karlińskich. Rodzice chrzestni: JW Wojciech Bielski i szlachetna panna Rozalia Jackowska z Witkowic.
Witkowice 18.01.1740 chrzest imieniem Agnieszka córki JW Adama i Jadwigi Bielskich. Rodzice chrzestni: JW Kazimierz ...(strona naderwana) i szlachetna panna Rozalia Jackowska z Witkowic.
Witkowice 27.03.1740 chrzest imieniem Katarzyna córki JW Pawła i Rozalii Strzeleckich. Rodzice chrzestni: JW Wawrzyniec Sławiński i JW Jadwiga Wolska z Nieznanic.
Witkowice 6.05.1742 chrzest imieniem Domicella córki szlachetnych Wojciecha i Jadwigi Bielskich. Rodzice chrzestni: JW Mikołaj Jackowski z Witkowic i szlachetna Katarzyna Sławińska z Borowna.
Witkowice 8.03.1742 chrzest imieniem Józef syna JW Jakuba i Salomei Jackowskich z Witkowic. Rodzice chrzestni: JW Antoni Wysocki z Nieznanic i JW Urszula Żabicka.
Witkowice 13.12.1742 chrzest imieniem Tomasz syna szlachetnego Pawła Strzeleckiego i Rozalii. Rodzice chrzestni: Wojciech Waczeński z szpitala (przytułku) Borowieńskiego i szlachetna Salomea Jackowska z Witkowic.
Witkowice ...06.1744 chrzest imieniem Małgorzata córki JW Jakuba Jackowskiego i Salomei Żabickiej. Rodzice chrzestni: JW Górski (nie wpisano imienia) i szlachetna panna Wiktoria Wysocka z Nieznanic. (brak dnia chrztu z powodu naderwania strony)
Witkowice 16.11.1744 chrzest imieniem Stanisław Kostka Felicjan syna JW Antoniego Rutkowskiego i Rozalii Jackowskiej. Rodzice chrzestni: urodzony Tomasz Jackowski i Marianna Jackowska z Witkowic.
Witkowice 12.06.1749 zmarł urodzony Wojciech Lisiecki pielgrzymujący na Jasną Górę Podlasianin, lat około 27. Pochowany na cmentarzu.
Witkowice 29.11.1752 zmarł szlachetny Mikołaj Jackowski. Pochowany na przeciw ołtarza św. Barbary. Nie podano jego wieku.
Witkowice 29.10.1759 zmarło dziecko płci męskiej (nie podano jego imienia) syn JW Jana Piotrowskiego. Pochowane na przedzie ołtarza przy krzyżu.
Witkowice 20.12.1761 r. chrzest imieniem Ewa? córki urodzonego Józefa i Katarzyny Piotrowskich. Rodzice chrzestni: ur. Filip Sionek z Nieznanic i Marianna Stobiecka z Witkowic.
Witkowice 7.09.1765 r. chrzest imieniem Mateusz syna urodzonych Andrzeja i Wiktorii Strzeleckich. Rodzice chrzestni: Tomasz i Katarzyna Strzeleccy z Witkowic.
Witkowice 18.01.1771 zmarł w wsi Stodoły w pobliżu miasta Jędrychowo służący w wojsku w Częstochowie Maciej Karliński lat 18 kawaler, syn JW Antoniego Karlińskiego. Pochowany na cmentarzu.
Witkowice 19.01.1778 zmarła szlachetna Marianna Strzelecka wdowa lat około 80. Pogrzeb jutro na cmentarzu kościelnym.
Witkowice 25.07.1779 chrzest imieniem Jakub syna szlachetnych Świętosława i Franciszki Karlińskich. Rodzice chrzestni: JW Grzegorz Jędrzejowski i JW panna Marianna Tomicka z Chorzenic.
Witkowice 26.11.1782 zmarł szlachetny Dominik Skroński lat około 40. Pochowany na cmentarzu.
Witkowice 26.04.1782 zmarł JW Kazimierz Łebkowski lat około 50. Pochowany w grobowcu w kościele.
Witkowice 15.01.1787 zmarła szlachetna Ewa Siedzińska lat 63. Pochowana 16-ego na cmentarzu.
Witkowice 16.01.1787 zmarła szlachetna panna Katarzyna córka Antoniego i Reginy Maieronowskich lat 3 mająca. Pochowana w kościele.
Witkowice 8.11.1788 zmarł JW Michał Kiedrzyński lat około 76. Pochowany w grobowcu.
Witkowice 1.12.1792 zmarł JW Stanisław Siemek lat 46. Pochowany w kościele.
Dnia 5.11.1830 r. o godzinie 3 po południu urodził się w Witkowicach w domu pod nr 1 Tomasz Józef Zachariasz Wyrzykowski syn Leopolda Wyrzykowskiego dzierżawcy wsi Witkowic w Witkowicach zamieszkałego lat 25 i Felicjanny z Ossowskich lat 25. Rodzice chrzestni: Jan Ossowski i Marianna Ostrowska z wsi Okolewic i Tomasz Topolski z Joanną Ossowską z wsi Lubojenki. Świadkowie: Jan Ossowski dzierżawca wsi Lubojenka w wsi Lubojence zamieszkały lat 56 i Tomasz Topolski dziedzic wsi Witkowice w wsi Witkowice zamieszkały lat 47. (akt urodzenia nr 168 z 1830 r.)
Dnia 13.02.1833 r. o godzinie 9 rano urodziła się w Witkowicach w domu pod nr 1 Honorata Zuzanna Genowefa Wyrzykowska córka Leopolda Wyrzykowskiego dzierżawcy wsi Witkowice lat 28 i Felicjanny z Ossowskich lat 28. Świadkowie: Adan Kordzikowski dzierżawca wsi Nieznanice i Tomasz Topolski dziedzic wsi Witkowice obaj lat 40. (akt urodzenia nr 16 z 1833 r.)
Dnia 15.04.1833 r. o godzinie 5 z południa zmarła w Witkowicach Honorata Wyrzykowska mająca 12 tygodni, córka Leopolda i Felicjanny z Ossowskich małżonków Wyrzykowskich dziedziców wsi Witkowice. Świadkowie: Tomasz Topolski dziedzic wsi Witkowice lat 48 i Józef Ossowski dzierżawca wsi Lubojenka lat 22. (akt zgonu nr 41 z 1833 r.)
Dnia 22.04.1834 r. urodził się w Witkowicach Adam Józef Wyrzykowski syn Leopolda Wyrzykowskiego dziedzica wsi Witkowice lat 37 i Felicjanny z Ossowskich lat 27. Rodzice chrzestni: Józef Wyrzykowski i Honorata Wyrzykowska. Świadkowie: Józef Wyrzykowski lat 33 i Tomasz Topolski lat 50 w Witkowicach zamieszkali. (akt urodzenia nr 54 z 1834 r.)
Dnia 21.04.1837 r. o godzinie 7 wieczorem urodziła się w Witkowicach Józefa Ewa Wyrzykowska córka Leopolda Wyrzykowskiego dziedzica wsi Witkowice lat 36 i Felicjanny z Ossowskich lat 33. Rodzice chrzestni: Igancy Kiełbik i Teresa Czajewicz. Świadkowie: Wojciech Kiełbik lat 32 i Kacper Wąsala gospodarz lat 45. (akt urodzenia załączony luzem na końcu księgi)
Dnia 5.12.1835 r. o godzinie 8 rano urodził się w Witkowicach Leopold Mikołaj Wyrzykowski syn Leopolda Wyrzykowskiego dziedzica wsi Witkowice lat 35 i Felicjanny z Ossowskich lat 32. Rodzice chrzestni: Ludwik Siekierski z Warszawy i Salomea Wyrzykowska. Świadkowie: Wojciech Kiełbik gospodarz lat 39 i Błażej Rozdych? gospodarz lat 40. (akt urodzenia nr 123 z 1837 r. - Leopold został ochrzczony w 1837 r.)
Dnia 26.09.1838 r. urodził się w Witkowicach Władysław Jan Kanty Michał Wyrzykowski syn Leopolda Wyrzykowskiego dziedzica wsi Witkowice lat 36 i Felicjanny z Ossowskich lat 33. Rodzice chrzestni: Wilhelm Topolski i Benigna z Stańków? Wyrzykowska, tudzież Józef Wyrzykowski i Marianna z Krynis Topolska. Świadkowie: Wilhelm Topolski dziedzic wsi Radostków lat 42 i Józef Wyrzykowski lat 35 Sekretarz Obwodu z Olkusza. (akt urodzenia nr 106 z 1838 r.)
Dnia 24.10.1840 r. o godzinie 11 w nocy urodził się w Witkowicach Aleksander Konstanty Mikołaj Wyrzykowski syn Leopolda Wyrzykowskiego dziedzica wsi Witkowice lat 37 i Felicjanny z Ossowskich lat 34. Rodzice chrzestni: Józef Brzeziński i Anna z Chomętowskich Gordon dziedziczka dóbr Chorzenice, Aleksander Trzetrzewiński inżynier i Amelia Szwykowska, Włodzimierz Łojewski i Helena Szwykowska. Świadkowie: ksiądz Józef Brzeziński kanonik kaliski proboszcz w Kłomnicach lat 51 i Włodzimierz Łojewski dzierżawca dóbr Ojców w guberni krakowskiej lat 29. (akt urodzenia nr 132 z 1840 r.)
Dnia 23.12.1841 r. o godzinie 8 rano urodził się w Witkowicach Sylwester Józef Wyrzykowski syn Leopolda Wyrzkowskiego dziedzica wsi Witkowice i części Lubojenki lat 39 i Felicjanny z Ossowskich lat 35. Rodzice chrzestni: Sylwester Dembiński i Pelagia Madalińska. Świadkowie: Sylwester Dembiński dziedzic wsi Nieznanice lat 38 i Ludwik Madaliński dziedzic wsi Kościelec z przyległościami lat 39. (akt urodzenia nr 39 z 1842 r. - Sylwester został ochrzczony w 1842 r.)
Dnia 22.09.1847 r. o godzinie 7 rano urodziła się w Witkowicach Stanisława Wyrzykowska córka Leopolda Wyrzykowskiego dziedzica wsi Witkowice i Lubojenka lat 45 i Felicjanny z Ossowskich lat 40. Rodzice chrzestni: Ludwik Madaliński dziedzic wsi Kościelec i Brygida Drużewska? asystujący Julian Szymański i Symforyna Szymańska. Świadkowie: Mateusz Pianka gospodarz lat 44 i Wojciech Kiełbik gospodarz lat 45, obaj zamieszkali we wsi Witkowice. (akt urodzenia nr 96 z 1847 r.)
Dnia 15.01.1848 r. o godzinie 10 rano zmarł w Witkowicach Leopold Wyrzykowski dziedzic wsi Witkowic lat 45 mający zostawiwszy po sobie owdowiałą żonę Felicjannę z Ossowskich Wyrzykowską. Świadkowie: Wincenty Pianka lat 45 i Wojciech Kiełbik lat 44 rolnicy w wsi Witkowicach zamieszkali. (akt zgonu nr 24 z 1848 r.)
Dnia 22.09.1941 r. o godzinie 9 zmarła w Witkowicach Helena Kamilla Grabowska z domu Reszke lat 52 mająca, właścicielka dóbr Witkowice, urodzona w miejscowości Porniche we Francji, a zamieszkała przy mężu we wsi Witkowice gminy Rzeki, córka Edwarda i Heleny z domu Schütz małżonków Reszke, pozostawiła po sobie owdowiałego męża Włodzimierza Grabowskiego. Zmarła pochowana została w parafii rzym. - katol. Garnek. Świadkowie: Włodzimierz Grabowski lat 49 właściciel majątku Witkowice i Stefan Wróblewski lat 23 z Borowna. (akt zgonu nr 104 z 1941 r.)

Jako ciąg dalszy do strony 63, dot. folwarku Kotowice-Mirów czyli potocznie "Gorzelni" wklejam ustalenia z dokumentów i relację z rozmowy z potomkiem Franciszka Łapczyńskiego:

Właścicielem folwarku Kotowice-Mirów, który dzierżawił Rudolf Fuchs, był Mieczysław Przeworski, który mieszkał w Krakowie przy ul. Floriańskiej 39. był lekarzem, laryngologiem, choć dokładnie tak go nie określono. W przedwojennym katalogu podano bardziej szczegółowo: „specjalista od chorób gardła, nosa i uszu” (źródło: 25, str. 111). Mieczysław Stanisław Przeworski urodził się 30 października 1891 r. Zmarł przedwcześnie w wyniku choroby, 2 grudnia 1948 r. mając 57 lat, pozostawiając żonę, córki i syna. Został pochowany 6 grudnia 1948 r. na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Okazały grobowiec, w którym pochowanych jest wielu zmarłych, w tym także aptekarz Marian Przeworski zm. 15 sierpnia 1929 r., istnieje do dziś (rok 2022) i znajduje się w kwaterze nr IA, rzędzie wschodnim i miejscu nr 14 (źródła: 242 i 243).

Mieczysław Przeworski w roku 1937 sprzedał folwark Kotowice-Mirów swojemu znajomemu z Krakowa, Franciszkowi Łapczyńskiemu. Opowiada o tym Małgorzata Olszańska z Krakowa, urodzona w 1946 r. w Żarkach:
„(...) Mój dziadek Franciszek Łapczyński urodził się 24 grudnia 1898 r. w Ludźmierzu (zm. 27 listopada 1979 r. w Krakowie i pochowany jest na Cmentarzu Rakowickim). Mieczysław Przeworski był znajomym mojego dziadka. Przypuszczam, że znali się z racji handlu antykami, który określa się także skrótowo słowami „miał desy”.„Desa” – to skrótowiec od słów „dzieła sztuki i antyki”. Jednak z rodziną Przeworskiego nie mam kontaktu. Nazwisko Fuchs też nie jest mi znane. Dziadek miał sklep na ul. Floriańskiej oraz na ul. Straszewskiego. W jakimś okresie Mieczysław Przeworski był w trudnej sytuacji życiowej, potrzebował pieniędzy i tak zaproponował dziadkowi sprzedaż majątku Kotowice-Mirów. Dziadek jako góral urodzony koło Nowego Targu się ucieszył, że kupi ziemię, że miejsce jest w leśnym terenie. Z kolei babcia nie była z tego powodu szczęśliwa. Moja babcia to Aleksandra Łapczyńska urodzona 3 maja 1900 r. w Krakowie (zm. 9 marca 1983 r. w Krakowie i pochowana jest na Cmentarzu Rakowickim). Zajmowała się projektowaniem dywanów, bo dziadek miał też tkalnię, poza tym malowaniem i ogólnie czynnościami artystycznymi. Babcia została notarialną współwłaścicielką majątku Kotowice-Mirów wraz z dziadkiem w równych połowach. Dziadkowie mieli cztery córki: Krystynę, Annę – to moja mama, Barbarę i Zofię. W roku 1939, to był chyba sierpień, chcieli jeszcze wyjechać na wakacje z Krakowa do majątku Kotowice-Mirów. Dziadek miał w domu broń (pistolet) i jego córka Basia, która miała 17 lat, z ciekawości coś przy tej broni manipulowała, czy też czyściła i przypadkowo śmiertelnie się postrzeliła. Po tym wydarzeniu już do majątku Kotowice-Mirów nie pojechali. Basia Łapczyńska jest pochowana na Cmentarzu Rakowickim, w tym samym grobie co później moja mama Anna Klimkiewicz. (...)”.
Akt notarialny (jako umowę przedwstępną) pomiędzy Mieczysławem Przeworskim a Franciszkiem i Aleksandrą Łapczyńskimi spisano 18 września 1937 r. w Krakowie przy ul. Św. Jana 6 przed notariuszem Emilem Stąporem, nr repertorium 2469/1937. Od dnia podpisania umowy małżonkowie Łapczyńscy przejęli zarząd nad majątkiem określony w terminowo na rok, czyli do dnia podpisania umowy ostatecznej. Łapczyńscy zobowiązali się nabyć majątek w równych niewydzielonych częściach. Całość miała powierzchnię 151 ha i 8.354 m kw lub 279 mórg i 59 prętów. Obszar podzielony był na następujące działki: 149 mórg i 260 prętów, 3 morgi i 160 prętów, 5 mórg i 25 prętów, 109 mórg i 34 pręty, 3 morgi i 85 prętów. W skład przedmiotu sprzedaży wchodziło także prawo do użytkowania wspólnych gruntów kupionych uprzednio przez Gedalę Rajtera od Henryka Nunberga. Sprzedaży podlegała cała ww. powierzchnia, z inwentarzem żywym i martwym, z wyjątkiem jednej działki o pow. 175 prętów, którą Przeworski sprzedał wcześniej mieszkańcowi o nazwisku Biały. Łączna cena sprzedaży została ustalona na sumę 25.000 zł, z czego za grunt 20.000 i za inwentarze 5.000. Termin do uregulowania całej kwoty został ustalony na 17 września 1938 r. i dopiero wówczas miał zostać podpisany końcowy akt notarialny (tym końcowym dokumentem nie dysponujemy).
Dzierżawcą majątku po śmierci Rudolfa Fuchsa, lub pełnomocnikiem do czynności prawnych w imieniu Mieczysława Przeworskiego, był Bolesław Górski. W umowie zaznaczono bowiem, że Bolesław Górski działając w imieniu Mieczysława Przeworskiego wydzierżawił prawo do polowań na terenie majątku Kotowice-Mirów do końca 1940 r. „spółce łowieckiej kolonii Kotowice”. Nowy właściciel miał to prawo respektować. Kupujący zobowiązali się także przejąć służbę obecnie pracującą w majątku oraz prawa do działek czasowo zajmowanych przez inne osoby, tudzież  prawa i obowiązki związane z nadal istniejącymi serwitutami. Do umowy przedwstępnej dołączone zostało zezwolenie na transakcję wydane 30 października 1937 r. przez komisarza ziemskiego powiatu zawierciańskiego – Jana Łęskiego (źródło: 249).

W czasie II wś kotowicka Gorzelnia funkcjonowała jako folwark (o powierzchni 151 ha) i została wymieniona w niemieckim „Podręczniku Departamentu Żywności i Rolnictwa w Dystrykcie Radomskim”, datowanym na rok 1942, jako jedno ze strategicznych gospodarstw ziemskich. W ówczesnej gminie Żarki takie majątki wymieniono także w Jaworzniku (102 ha), Przewodziszowicach (192,5 ha) i Jaroszowie (69,69 ha). W gminie Niegowa gospodarstwa ziemskie o obszarze powyżej 100 ha znajdowały się w Zdowie (140,45 ha) i Mzurowie (216,67 ha). Wszystkie zostały naniesione na mapę niemieckiego powiatu radomszczańskiego (Kreis Radomsko). Na tej samej mapie w Żarkach zaznaczono „młyn kontraktowy” oraz „rzeźnię”. Znacznie większe gospodarstwa funkcjonowały wówczas w sąsiednim powiecie jędrzejowskim, w gminie Irządze (Biała Błotna 261,18 ha, Irządze 381,5 ha, Siedliska 2.065 ha, Wygiełzów 329,97 ha, Zawada 105 ha) oraz w gminie Lelów (Biała Wielka 510 ha, Bogumiłek 164 ha, Mełchów 371 ha, Podlesie 289 ha, Turzyn 239,5 ha) – źródło: 109, str. 13, 15, 16, 19, 20 oraz wkładka z mapami.
A teraz wyjaśnienie kim był Klimkiewicz i jak to się stało, że znalazł się w Gorzelni. Relacja jego córki – Małgorzaty Olszańskiej: „(...)Mój dziadek Franciszek Łapczyński był żołnierzem jeszcze w czasie I wś, możliwe że wtedy w armii austriackiej. Przed samą II wś dziadek już w majątku Kotowice-Mirów nie mieszkał. Był zmobilizowany do wojska polskiego, walczył i dostał się do niewoli, niestety nie znam szczegółów gdzie to się działo. Przebywał w obozie jenieckim i babcia do niego pojechała z paczką. Jechała trzy dni, a gdy tam dotarła, to się okazało, że dziadka już tam nie ma, bo uciekł z tego obozu. Po ucieczce z niewoli niemieckiej dotarł do Krakowa i nadal prowadził sklepy z antykami. Nie wiem jak było to możliwe, ale Niemcy nie ścigali go podczas wojny, jakby nie dopatrzyli się, że uciekł z obozu jenieckiego. Poszukiwanym przez Niemców w czasie wojny w Krakowie był natomiast mój ojciec Tadeusz Matusiak vel Tadeusz Klimkiewicz, ale o tym za chwilę. Mój ojciec to Tadeusz Matusiak urodzony 25 czerwca 1916 r. w Paczółtowicach koło Krzeszowic (zm. 10 sierpnia 1990 r. w Krakowie i jest pochowany na Cmentarzu Prądnik Czerwony – inaczej cmentarzu batowickim, pod tym nazwiskiem). W ciągu życia ojciec został „Tadeuszem Klimkiewiczem”, ale prawdziwe nazwisko jego urodzenia to Matusiak. Nasza babcia Aleksandra Łapczyńska miała rodzinę w Dębicy. I tam mieszkali też rodzice mojego ojca, w tej samej kamienicy co rodzina Pendereckich. Rodzina ojca była zaprzyjaźniona z tą rodziną. Nasz pradziadek i dziadek kompozytora Krzysztofa Pendereckiego byli braćmi. Wzmianki o tym są w książce pt. „Pendereccy, saga rodzinna” autorstwa Krzysztofa Pendereckiego, Katarzyny Janowskiej i Piotra Mucharskiego, wydanej w 2013 r. W Dębicy moja mama Anna Łapczyńska poznała swojego męża – Tadeusza Matusiaka. Jeszcze przed wojną ojciec ukończył jedną ze szkół wojskowych i był oficerem wojska polskiego. Przed wrześniem 1939 r. też został zmobilizowany, ale potem wrócił od razu do Krakowa. Ślub wzięli w Krakowie w grudniu 1939 roku. Po ślubie rodzice mieszkali w Krakowie, prowadzili sklep z paczkami na dawnej ul. Marchlewskiego. Ojciec był poszukiwany przez Niemców jako przedwojenny polski oficer. Ukrywał się więc, a przy tej okazji działał w strukturach Armii Krajowej, gdzieś w okolicy Krakowa. W związku z tym, z mamą dwa razy zmieniali nazwiska, najpierw na Kwiatkowski, a później na Klimkiewicz. Dokumenty na te nazwiska miał wyrabiane konspiracyjnie. Rodzice mojego ojca zginęli podczas II wś: Stanisław Matusiak zmarł w niemieckim obozie koncentracyjnym w Auschwitz, a Aniela Matusiak zaginęła. Zdarzenie z babcią Anielą miało miejsce na dworcu kolejowym w Wojniczu. Stanęła w obronie kogoś, nad kim znęcał się niemiecki oficer, potocznie mówiąc „dała mu w pysk”. Ten oficer kazał swoim ludziom natychmiast odprowadzić ją gdzieś z dworca. Widział to znajomy babci. Nic więcej o jej losie nie wiemy. Zapewne ją zabito, ale jak i gdzie oraz gdzie zostało pochowane jej ciało – tego nie wiemy. Brat i siostra mojego ojca, czyli Kazimierz Matusiak i Irena Matusiak, też przebywali w obozach koncentracyjnych. Uciekając przed Gestapo, rodzice już pod nazwiskiem Klimkiewicz wyjechali z Krakowa do majątku Kotowice-Mirów, który w tym czasie, od początku wojny, stał pusty. Było to w roku 1940 lub 1941. Pierwsza zima była tragiczna. Zastali tam ruinę, nie było nic. Głód, nędza. Jakaś kobieta przyniosła im dwie kury, był skądś koń, który zachowywał się jak pies. Wszędzie chodził za mamą, nawet do domu chciał wchodzić. Oboje rodzice byli bardzo zaradni. Tato zbudował tam na posesji wiatrak. Pomagał mu ktoś o nazwisku „Maciaszczyk”. Przywrócili sad do porządku i stopniowo było coraz lepiej. Prowadzili gospodarstwo i nie byli tam ścigani przez niemiecką administrację. Nocami jednak nachodziły ich różne „bandy”. Przychodzili też jacyś uciekający ludzie, by przenocować. Ojciec ich przyjmował. W czasie wojny rodzicom urodził się syn – Stanisław. Gdy miał około roku, do majątku przyszedł kolejny uciekinier, człowiek bardzo chory, nie wiem na jaką chorobę. Nocował tam, potem wyzdrowiał i poszedł dalej. Ale mały Stanisław widocznie się czymś zaraził i wkrótce potem zmarł. Rodzice byli z nim w Żarkach u doktora Gawędzkiego, ale ten nie mógł nic poradzić. Potem wyjechali z synem na leczenie do Krakowa i tu Stanisław zmarł. Jest pochowany jako Stanisław Matusiak na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Te przeżycia ze śmiercią dziecka, wspomnienia, choroby, praca i głód sprawiły, że rodzice mieli już dość mieszkania tam. Wyprowadzili się i przez rok mieszkali w Żarkach – i ja się tam urodziłam w 1946 r. (...)”.

Małgorzata Olszańska opowiada: „(...) Przez całą wojnę i po wojnie również, właścicielami majątku nadal byli po połowie moi dziadkowie Franciszek Łapczyński i jego żona Aleksandra Łapczyńska. Dziadek odwoływał się od decyzji o przymusowym oddaniu majątku na skarb państwa. Argumentował, że oboje z żoną posiadają po połowie z łącznego obszaru 151 hektarów, ale to nie zostało uwzględnione. Po wywłaszczeniu otrzymywał niewielką rentę. W latach 80-tych XX wieku pojechałam z mamą Anną Klimkiewicz do Mirowa. W sklepiku znalazła się jakaś kobieta i rzuciła się na mamę, rozpoznając ją i określając jako „dziedziczkę” (...)”.
W dniu 24 czerwca 1946 r. Wojewódzki Urząd Ziemski w Katowicach zwrócił się do Wydziału Hipotecznego Sądu Okręgowego w Częstochowie o przepisanie prawa własności nieruchomości ziemskiej „Nr hip. 45” (czyli majątku ziemskiego Kotowice-Mirów) na rzecz Skarbu Państwa oraz o anulowanie wszelkich jej ewentualnych długów. Do wniosku załączone było zaświadczenie, z którego treści wynikało, że dotychczasowym właścicielem jest „F. Łapczyński”, a majątek posiada powierzchnię 151,8 hektara. Pełnomocnikiem do czynności prawnych przewłaszczenia majątku na skarb państwa był Stanisław Witkowski, pełniący obowiązki Naczelnika Wydziału Prawnego Wojewódzkiego Urzędu Ziemskiego w Katowicach. Majątek podlegał pod działanie dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (art. 2, ust. 1, litera „e”), w brzmieniu z obwieszczenia Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych z dnia 18 stycznia 1945 r. (Dz. U. R. P. Nr 3, poz. 13). Natomiast podstawą prawną samej czynności udokumentowania w księdze wieczystej faktu przejęcia własności na skarb państwa był art. 1 ust. 1 dekretu z dnia 24 sierpnia 1945 r. o wpisywaniu do ksiąg hipotecznych (gruntowych) prawa własności nieruchomości przejętych na cele reformy rolnej (Dz. U. R. P. Nr 34, poz. 294) – źródło: 210.

Małgorzata Olszańska opowiada: „(...) Siostra naszej mamy, Krystyna Łapczyńska, podczas wojny przebywała w obozie koncentracyjnym. Poznała tam Stanisława Aleksandrowicza, który pochodził gdzieś ze wschodu. Wzięła z nim ślub i w miejsce moich rodziców oni zamieszkali w majątku Kotowice-Mirów. Mimo przejęcia przez państwo polskie, ojciec załatwił jakoś, że małżonkowie Aleksandrowicz mieszkali w majątku nadal. W dniu 11 listopada 1945 r. urodził się im syn Ryszard. Mieszkali tam jeszcze w roku 1947. Potem jednak, zupełnie nagle, urzędnicy kazali im się wyprowadzać. Wiem, że musieli szybko spakować się na jakąś furmankę i taki był ich koniec pobytu w folwarku. Gdy byłam dzieckiem, około roku 1955, wraz z ojcem byłam tam, by zobaczyć co się dzieje w zabudowaniach. Ale stały nadal opuszczone i jakby rozkradzione. Nikt tam nie mieszkał i nie prowadził gospodarstwa (...)”.