Załącznik iPiotraP.png nie został znaleziony
Trudno powiedzieć, czy można to odczytać jako Piotra Piecha (w dopełniaczu)
JA TEGO TAK NIE ODCZYTUJĘ.
Wg mnie jest (mówimy wciąż o dopełniaczu): Piejucha [Пеюха], ewentualnie jeszcze widzę: Psiucha [Псюха]. I tylko.
Być może ktoś inny może jednak jeszcze coś dostrzec i odczytać jak on uważa. Imiona własne zapisane z myślą tylko o sobie, a nie o pozostałych, ci ostatni mogą odczytywać na wiele sposobów, jesli to pismo ręczne. Niepodanie nazwiska w wersji oryginalnej, a w dodatku przy róznych alfabetach, sprawę zgodności i jednoznaczności odczytu przekreśla często na zawsze.
Dodać należy, że w kwestii polskich aktów metrykalnych pisanych w języku rosyjskim niemałą jeszcze role odgrywały ( i odgrywają!) dodatkowo stopień znajomości języka rosyjskiego przez sporządzającego akt, jego obycie, doświadczenie, rezolutność, z czym różnie bywało przecież.
Z nazwiskiem "Piech" i dzisiaj byłyby kłopoty - Пех, Пьех czy Пъех? Bo to rózwnież zalezy od tego, jak odbiorca je słyszy. A z powrotem, jeśli nieznany byłby zapis oryginalny nazwiska po polsku, to dopiero byłaby jazda!
Imiona i nazwisko: Edyta Maria Piecha (radziecka i rosyjska piosenkarka polskiego pochodzenia urodzona we Francji) przyjęto w ZSRR i FR pisać tak: Эдита-Мария Пьеха, we Francji: Édith-Marie Pierha, w Polsce: Edyta Maria Piecha.
Prosze zwrócić uwage na fakt, że alfabety języków francuskiego i polskiego w podstawie mają alfabet łaciński, w polskim zapisie nie ma ani jednej polskiej litery, w zapisie francuskim - jedna tylko. Za to po francusku i po rosyjsku pisane są te imiona obowiązkowo z myślnikiem w środku, po polsku zaś obecność takiego myślnika byłaby błedem. Kiedyś w Polsce, w dokumentach (w metrykach na przyklad) dodawano po drugim imieniu "dwojga imion", nie myślnik jednak.