W środę 14 czerwca gościliśmy pana dr. hab. Rafała Prinke z wykładem pt. "Genealogiczne fascynacje". Laureatami Honorowej Plakietki TGZCz zostali Państwo Joanna i Bartosz Nagły. Gratulujemy!
W środę 14 czerwca zapraszamy na wykład pana dr. hab. Rafała Prinke pt. "Genealogiczne fascynacje"
Spotykamy się jak zawsze w Pałacu Ślubów ul. Focha 19/21
Wstęp wolny
Dodatkowo na zebraniu ogłosimy laureata „Honorowej Plakietki” naszego Towarzystwa.
A tym linku trochę informacji o naszym gościu:
https://blog.myheritage.pl/2010/08/wywiad-z-polskim-genealogiem-rafalem-t-prinke/
i tu też bardzo ciekawie:
Wykład dr. Łukasza Kopery "Wzorowa wieś dworska Maluszyn i jej mieszkańcy w świetle ksiąg metrykalnych i innych materiałów rękopiśmiennych" (do końca XIX w.)
W środę 10 maja 2017 zapraszamy na wykład dra Łukasza Kopery o ziemi rodzinnej, jaką pozostaje Maluszyn i jego mieszkańcy.
"Wzorowa wieś dworska Maluszyn i jej mieszkańcy w świetle ksiąg metrykalnych i innych materiałów rękopiśmiennych" (do końca XIX w.)
„Wtedy, na wzgórzu nad Pilicą stał dwór drewniany, o kilkanaście kroków lamus murowany. Po spaleniu tego dworu w 1777 r., przybudował z cegły nowy dziedzic, Michał [Ostrowski] syn Kazimierza, kilka pokoi od dawnego lamusa, co stanowi obecnie część zachodnią teraźniejszego domu”
H. Ostrowska, Dzieje Maluszyna i jego dziedziców…, oprac. A.J. Zakrzewski, Warszawa 2009
Łukasz z chrztu Stefan po dziadku Kopera po ojcu – ur. 1985 r. we Włoszczowie, ale jego rodzinnym „gniazdem” pozostaje Sudzin/k. Maluszyna (gm. Żytno). Od 2005 r. związany z Częstochową, gdzie ukończył studia i napisał doktorat (Akademia im. Jana Długosza). Historyk; miłośnik „małych ojczyzn”; popularyzator wiedzy o rodzinnej wsi i parafii Maluszyn. Inicjator wydarzeń kulturalnych w regionie: 600-lecie parafii św. Mikołaja w Maluszynie (1412-2012); 600-lecie Sudzina i Sudzinka (1414-2014); 160-lecie Publicznej Szkoły Podstawowej w Silniczce (1857-2017). Najważniejsze prace: Dzieje szkół elementarnych i powszechnych w dobrach Ostrowskich z Maluszyna (do 1945 r.) (2011); [red.] Villa Maluschyn 1412–2012. 600 lat parafii św. Mikołaja w Maluszynie. Księga jubileuszowa [współ red. A.J. ZAKRZEWSKI] (2012); Szkolnictwo i opieka społeczna u Kanoników Regularnych Laterańskich obediencji kłobuckiej, „Veritati et Caritati” 5 (2015); Maluszyn i jego mieszkańcy w świetle najstarszej księgi metrykalnej (1637-1731), „Veritati et Caritati” 6 (2016).
spotykamy się jak zawsze o 17-tej
Pałac Ślubów ul Focha 19/21
wstęp wolny
Wreszcie jest, to trzeba na grubo:
http://czestochowakule.artlookgallery.com/grobonet/start.php
Haniu i Krzysztof dziękujemy za czujność.
W środę 12 kwietnia wykład pt. "Pajęczyna Mykanowska" wygłosiła Krystyna Jałowiecka Szafert. Od pierwszego zebrania członek naszego Towarzystwa, organizator kilku Zjazdów Rodzinnych, animator wystroju naszych zebrań.
Uprzejmie informuję, że w marcu 2017 r. do zasobu Archiwum Państwowego w Częstochowie akta metrykalne przekazały następujące Urzędy Stanu Cywilnego:
- Ciasna
- Koniecpol
- Nowa Brzeźnica
- Radków
- Secemin
- Strzelce Wielkie
Z poważaniem oraz przy okazji z życzeniami zdrowych i radosnych Świąt Wielkiej Nocy dla Pana oraz wszystkich członków i sympatyków Towarzystwa Genealogicznego Ziemi Częstochowskiej
Magdalena Wawrzkiewicz-Gajda
Kierownik Oddziału II nadzoru archiwalnego i dokumentacji o czasowym okresie przechowywania
W środę 12 kwietnia zapraszamy na wykład Krystyny Jałowieckiej Szafert
Krystyna Jałowiecka Szafert od pierwszego zebrania członek naszego Towarzystwa, organizator kilku Zjazdów Rodzinnych, animator wystroju naszych zebrań. Tak pisze o swoim wykładzie:
"Każdy z nas ma przodków. Każdy z nas skądś przychodzi."
....a skąd Ty jesteś?
może masz swoje korzenie w Gminie Mykanów?
Przyjdź na moje spotkanie - opowiem o "Pajęczynie Mykanowskiej"
Na chwilę wprowadzę Cię w świat ludzi, którzy są mi bardzo bliscy.
W myślach znajdziemy się w ich domach i pójdziemy ich drogami.
To możemy sobie wyobrazić - ale już z różnych dokumentów wyczytamy konkretne fakty.
Kolejni proboszczowie z parafii - Mykanów, Borowno, Cykarzew udzielali chrztów,
ślubów czy żegnali naszych zmarłych.
Mimo czasem niedorzecznych wpisów cieszę się, że ocalały
księgi a wraz z nimi wiedza o naszych przodkach.
Tych przodków może przy odrobinie szczęścia znajdziesz w "Pajęczynie Mykanowskiej"
Spotykamy się jak zawsze o 17-tej w Pałacu Ślubów
Ul. Focha 19/21
12.04.2017
1 kwietnia 1917 Niedziela
Wczoraj byłyśmy u komunii św. a w piątek u spowiedzi wielkanocnej, wczoraj również otrzymałyśmy cenzury. Moja cenzura jest dobra; mam tylko pięć czwórek a reszta (dziewięć) piątki, pomimo to nie jestem pierwszą uczennicą, gdyż Zocha Chochołówna ma tylko trzy czwórki, a więc ma cenzurę lepsza ode mnie. Nie smucę się jednak, nie pogorszyłam się z niczego tylko poprawiłam, będę się przytem starała lepiej uczyć w ostatnim tercjale. Wiosny jeszcze nie ma, w nocy z wtorku na środę była burza śnieżna, narobiła wiele szkody, połamała bowiem wiele drzew. W środę całe miasto, pola, ogrody, ulice pokryte były białym całunem, śniegu przy torze Kolei Kieleckiej było do kolan, wiatr zatykał oddech, z trudnością przebrnęłam na pensję. Prześlicznie jednak wyglądały drzewa; pod ciężarem jakby kwiecia chyliły się w niskim pokłonie, warkocze brzóz sięgały ziemi, a za najlżejszym poruszeniem sypały kaskady pyłu. Na podwórku przed naszym gmachem szkolnym, drzewa utworzyły olbrzymią altanę, która wyglądała jak świat pełen bajecznych dziwów. Kiedy zaś w czwartek ukazało się słońce, roziskrzyły się połaci drzewa, pierwsze oślepiły bogactwem dyamentowych blasków, drugie załamywały promienie słoneczne w gałęziach i wytwarzały jakieś cudnem pokryte kwieciem, osobliwe drzewa. Żelazne balkony wydziergane, wyrzeźbione, były z białej materii czy białego marmuru. Jednym słowem mieliśmy cudny krajobraz zimowy, który łatwo podziwiać, lecz trudno wyrazić w słowach. Ale zato później mieliśmy prawdziwie marcową pogodę topniejący śnieg wytworzył coś nieokreślonego, jakieś błoto błękitnej barwy który moczyło buciki i nogi. Obecnie obeschło cokolwiek, słoneczko grzeje i roztapia śnieg, który częściami pokrywa jeszcze pola ogrody i ulice. – Dziś palmowa niedziela, jakże jednak inną jest niż dawne! Przedewszystkim zwykle w palmową niedzielę wiosennie było wszędzie: czy to w rozwijających się listeczkach, czy w trawce zieleniejącej i z lekka żółtawej czy to wreszcie najbardziej i najbardziej w powietrzu, w śpiewie skowronka, w podmuchu chłodnego i ciepłego na przemian powietrza. A dziś? O jakie smutne jest to dziś, nie tyle ze względu na przygodę, ile ze względu trudnych warunków życia codziennego. Dawniej marzyło się o świętach, o pisankach wielkanocnych, o świeconym, o uroczystościach kościelnych, o wszystkim co jest związane z tradycjami Świąt Wielkiejnocy. Dziś żyje się tylko wspomnieniami o dawnych upragnionych świętach, które w chwili obecnej stają się ciężarem niemal pod względem materialnym, - dziś żyje się również nadzieją lepszej przyszłości. Może daj Bóg, przyszłą Wielkanoc spędzimy lepiej, lepiej zrozumiemy tajemnicę boską, gdy Polska, ojczyzna ukochana zmartwychwstanie. O tak, teraz kiedy świat cały walczy ze sobą, kiedy narody wszystkie powstały przeciw sobie, słuszne czy nie słuszne mające przyczyny, i my mamy prawo spodziewać się lepszego jutra. Bądź wola Twoja Panie, Tyś sprawiedliwy.Janina Słomkówna, 100 lat temu w Częstochowie
19 marca poniedziałek 1917.
Już przeszła większa część marca, a na dworze wcale, ale to wcale nie słychać o wiośnie! Zimno jak w grudniu lub styczniu, przytem woda niemożliwa, gdyż wieczorem śnieg topnieje, a z rana wraca mróz i ślizgawica. Czyż to nie okropne? Głód i zimno! bo i jeść nie ma co. Ciągle można słyszeć: „Ach żeby było już lato” – a tu jakby umyślnie słońce nie raczy wyjrzeć z poza gęstych chmur, tylko pada śnieg lub deszcz na zmianę. Wczoraj była u nas Ada, ale bardzo krótko, bo od godziny 6 ½ do 8 1/2 , cóż znaczy taka krótka wizyta w domu rodzinnym? Każdy chce opowiedzieć wszystko co mu tylko leży na duszy i sercu, lecz myśląc że to tak mało czasu zapomina i nie wie o co mówić. Do tej pory mieszkają jeszcze w Lipiczu gdyż w mieście żyć, to wprost coś niemożliwego. Drożyzna taka, że już brakuje słów do wyrażenia swego oburzenia na tą wojnę. W Lipiczu mają co jeść, ale nie mają czem palić dlatego ogromnie się denerwują i irytują. Moja kochana Ada przywiozła mi słownik polsko-niemiecki Kautera jakże jej jestem wdzięczna! Zostawiła mi również na drobne wydatki 50 kop. Januszek i Grażynka podobno bardzo wyrośli Januszek bardzo już dobrze mówi. Co do mnie – to lekcje idą mi bardzo łatwo niedługo bo prawdopodobnie 31 marca otrzymamy cenzury. Oby tylko była dobra i żeby moja kochana Adziula ucieszyła się z niej. Stosunki koleżeńskie również w porządku; ponieważ jako pierwsza uczennica w klasie umiem wszystko (?) najlepiej, naturalnie podług mniemania koleżanek więc wszystkie uciekają się do mej pomocy, o ile mogę i umie pomagam chętnie wszystkim, lecz czasami nie mam chęci, więc wymawiam się brakiem czasu lun nieumiejętnością. Zdarza się to jedna dość rzadko, gdyż staram się przemóc wrodzone lenistwo, i być dla wszystkich uczynną i uprzejmą jako harcerka. Koleżanki ciągle mi prawią komplementy na temat mej uczciwości i mądrości jak mówiła Hanka Wrzeczkówna uważają mię jako najmądrzejszą z całej klasy. Zosia Meksówna podziwia mię zawsze i ogromnie wierzy w to co ja mówię, pomimo tego że tłumaczę wszystkim z osobna, że wcale nie jestem mądrą, bo cóż za mądrość jak się przypadkiem coś wie lub umie. Ale gdzie tam bo mówią! „idealne dziecko” mówią o mnie Zosia, Wisia. Staram się być rozumną i dobrą, to prawda, ale daleko mi do jakiejkolwiek mądrości i dobroci. Może, może kiedyś będę lepszą i mądrzejszą przy usilnych staraniach.